တစ္စံုတစ္ခုကို အလိုမက်ဘူးဆိုရင္ ပူေလာင္ပင္ပန္းဆင္းရဲေနရတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို မေက်နပ္ဘူး၊ ကိုယ့္စကားနားမေထာင္လို႕၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့အတိုင္းမလုပ္လို႕ စိတ္ကေဒါသျဖစ္ၿပီဆိုရင္ စိတ္အစဥ္မွာပူပါတယ္။ ေဒါသမီးဟာ သူေရာကိုယ္ပါ ပူေစတက္ပါတယ္။ သူ႕ကိုေလာင္သလို ကိုယ့္ကိုလည္း ေလာင္ေစပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကသာ စိတ္ဆိုးေနတယ္၊ ေဒါသျဖစ္ေနတယ္။ ဟိုတစ္ဖက္က သိေတာင္မသိဘူး။ ဘယ္လိုမွ မခံစားရဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဒီေဒါသမီးဟာ သူ႕ကိုမေလာင္ပဲ ကိုယ့္ကိုသာေလာင္ေနတက္္တယ္။ အပူမီးေတြနဲ႕ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး မရိုးေအာင္ လွည့္ပတ္ေလာင္ကၽြမ္း ခံေနၾကရတာပါ။ ေလာဘနဲ႕ေလာင္တဲ့ အခါေလာင္၊ ေဒါသနဲ႕ ေလာင္တဲ့ အခါ ေလာင္၊ ေမာဟနဲ႕ေလာင္တဲ့ အခါလည္းေလာင္ေပါ့။
အဲ့ဒီလို ပူေလာင္မႈေတြဟာ တရား အားထုတ္ေနတဲ့အခါ ၿငိမ္းေအးေနပါတယ္။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာလည္း ပူေလာင္မႈေတြ ၿငိမ္းေအာင္ျဖစ္တယ္။ ရႈစရာ မွတ္စရာျဖစ္တဲ့ ရုပ္နာမ္ဓမၼသခၤါရေတြ၊ ရႈမွတ္ေနခ်ိန္မွာ စိတ္ေအးခ်မ္းတယ္။ အာရံုေတြဘယ္မွေရာက္ဘဲ တရားေပၚမွာပဲ ထားတက္ရင္ စိတ္ၾကည္လင္တယ္။ ရုပ္တရားနဲ႕ နာမ္တရားကိုပဲ သတိကပ္ကာ ရႈမွတ္ေနမယ္ဆိုရင္ စိတ္ေတြ ရႊင္လန္းေနတယ္။ အားထုတ္ေနခ်ိန္မွာ အပူမီးနဲ႕ တခဏတာေ၀းသြားလို႕ ေအးခ်မ္းမႈကို ရၾကတယ္။
Post: ဒမၼဒူတေဒါက္တာအရွင္ပညိသ၁ရ
No comments:
Post a Comment