ေငြႏွင္းမႈန္ေတြ ထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္လို႔ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ေတာက္ပေနတဲ့
သစ္ခြရံုေလးထက္က ႏွင္းရည္စက္ေတြကိုေငးရင္း
မဆိုင္ေတာ့တဲ့ နင့္အေၾကာင္းပဲ ေတြးေနမိတယ္။
အတိတ္က အရိပ္ေတြဟာ
တိမ္၀တ္လႊာေတြ တေရြ႕ေရြ႕ လြင့္ေမ်ာေနသလို
ညတစ္ညရဲ႕ လရိပ္ေတြၾကား
တိုးေ၀ွ႔တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလေျပနဲ႔အတူ
ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ေတြကို ႏွိုးဆြေနေလရဲ႕။
ရြာအ၀င္ ေျမနီလမ္းဆီက
ခပ္ပါးပါး ေျခရာေလးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕
သာယာလွတဲ့ ေက်းငွက္ေလးေတြရဲ႕ ေတးသံေတြကို
ခုထိေမွ်ာ္လင့္မိသလို ေမ့ပစ္ဖို႕လည္းမလြယ္လွပါဘူး။
အခ်စ္ဟာ ဘ၀နဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႕ခံယူရင္း
တစ္ေယာက္ဘ၀ထဲ တစ္ေယာက္၀င္မလာႏိုင္သလို
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အားငယ္တမ္းတမႈေတြနဲ႕ပဲ
သတိတရ ရွိခဲ့ၾကတယ္။
ႏွလံုးသားက
အတိတ္ကို တစ္ခ်ိန္လံုးပ်ိဳးေထာင္ေနမွေတာ့
ဒဏ္ရာေတြက အနာမက်က္တာ
အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူးေလ။
နင့္အေပၚထားခဲ့မိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြက
နင္ရွိမယ့္ ေနရာေနာက္
အရိပ္ေလးတစ္ခုလို တေကာက္ေကာက္လိုက္ေနတာ
ဘယ္လိုမွ တားဆီးလို႕မရႏိုင္ပါလားကြယ္။
အခုေတာ့လည္း
ျခားနားထားတဲ့ စည္းေတြနဲ႕
အသက္မပါတဲ့ ခံစားမႈေတြၾကား
ျမဳပ္လိုက္ ေပၚလိုက္ ျဖစ္ေနၾကပံုမ်ား
တစ္ခါတုန္းက စကားလံုးေတြကိုအသက္သြင္း
အလုအယက္ သီကံုးခဲ့ဖူးၾကတဲ့
ငါတို႕ႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္ၾကေတာ့သလိုပဲေနာ္...။
No comments:
Post a Comment